Aladinu
Fai
muitísimus añus, nuna rexón de la vieya ya inmensa China, vivía
muitu pobrementi la vilba d’un xastri’n compañía del sou únicu
fíu, ḷḷamáu
Aladinu.
Quandu
el mozu tenía unos quince añus, ḷḷegóu un bon día a la cá de
la vilba un home desonocíu que dixo sere hermanu del xastri
esfallecíu. L’home parecía ricu ya poderousu, ya fo bien recibíu
na humilde cá.
Una
tarde’n que Aladinu acompañóu-lu a dare un paseyu pulas afueras
de la ciudá, l’home ḷḷevóu-lu fasta un ḷḷugar escondíu
ya punxo-se a escargatare nel suelu. Pronte, embaxu de la maleza,
quedóu al descubiertu una gran piedra a la que taba suxeta una
fuerte argolla de fierru. Aladinu tiróu d’eilla ya, dempués de
muitus esfuercius aparecióu ante elli una estreita escaliera que
conducía a una cueva muitu grandi.
–Baxarás
a la cueva- dixo-y el sou tíu -, altravesarás un xardín abandonáu
ya nel paré d’un terráu alcuentrarás una ḷḷampara de bronce.
Tráye-me-la. Antis, toma isti aniellu cumu premiu al tou trabayu.
Aladinu
que yera muitu valienti, puxo-si l'aniellu nel deu corazón ya fixu
lu que’l sou tíu ordenaba-y. El ḷḷugar yera fantásticu; taba
ḷḷenu de piedras preciosas, tapices y oxetus de gran valor.
-¡Da-me
la ḷḷampara! -Glayóu-y el sou tíu, impacienti, quandu vióu-lu
regresare cun eilla pula escaliera.
Pero
Aladinu, que notaba dalgu raru en tou lu que taba sucediendu, dixo-y
que primeiru ayuda-y-se a salire de la cueva.
El
sou tíu furiousu al vere que'l mozu nun daba-y la ḷḷámpara,
pronuncióu unas pallabras ya la gran piedra tornóu al sou sitiu,
dexandu sepultáu al probe muchachín.
Aladinu,
desesperáu, pasóu-se ḷḷargas
houras ḷḷorandu.
Al tercer día, quandu yá creyía morrere de fame, frotóu
casualmenti l'aniellu que ḷḷevaba
nel sou deu ya, en mediu d'un fumu muitu prietu ya espeisu, apaecióu
anti elli un xeniu que preguntóu-y:
-¿Qué
deseyas de mi? Sou l xeniu del aniellu ya fadréi lu que tu
ordene-me.
-¡Quieru
que saque-me d'ista cueva! -rogóu Aladinu mediu muertu de miéu.
Ya,
al momentu, el rapaz alcuentróu-se tendíu nun campu, nas afueras de
la ciudá.
Quandu
ḷḷegóu
a cá, la sua má ḷḷoraba
y maldicía al home que tenia robao al sou fíu. Pero al volve-lu a
ver, l'allegría de la bona muyer nun tuvo ḷḷimites.
Pur
aqueilla época, la fame ya la miseria asolaban la rexón. Un día,
en que la probe vilba echóu-se a ḷḷorare
desconsoladamenti purquéi ya nun tenía nin siquier una moneda pa
compra-se un puñáu d'arroz, Aladinu propuso-y vender la vieya
ḷḷámpara
que tenía traída de la cueva. La bona muyer puxo-se a ḷḷimpia-la
cuidaosamenti cul fin de que paeciera más nueva ya, apenas frotóu-la
un poquininu apaecióu un xeniu d'aspeutu imponenti ante los güeyus
asombráus de má ya fíu.
-Queremus
xitare -dixu Aladinu temblandu entá del sustu.
Ya
al instanti apaecióu anti eillus una gran mesa cun esquisitus
manxares.
Asina
vivierun varius añus, pidiendu al xeniu solu cousas necesarias. Pero
un día'n que Aladinu pasiaba pulas aforas de la ciudá, vióu a la
fía del rei ya enamoróu-se perdidamenti d'eilla.
Pasarun
los días, ya la má d'Aladinu, al vere que el sou fíu morría de
pena ya d'amor, fou-se a vere al rei ya contóu-y lu que ocurría-y.
El rei rióu-se muitu ya, pa quita-se-la de delantri, dixu-y:
-Bona
muyer, concederéi-te la man de la mía fía si el tou Aladinu
presenta-se anti mi cun otsenta esclavus cargáus d'ouru ya riquezas.
Pula
mañá, pur arti de maxa de la ḷḷámpara,
ḷḷegarun al salón del
trounu unu tres outru, los otsenta escalvus d'Aladinu ca qual cula
sua preciosa carga.
La boda celebróu-se en mediu
d'un gran esplendor ya las fiestas durarun más de quarenta días.
Los xóvenes esposos fuerun-se a vivire a un inmensu palaciu que'l
xeniu de la ḷḷámpra
costruyóu pa eillus. Ya nenca hubu matrimoniu más feliz en toa
aqueilla rexón de la vieya ya inmensa China.
Pa amañá vou trae-vos outru cuentu, esi tratará de: lladrones ya un siñor que queda-se cun tou el botín.
Vamos xente! PUXA EL BABLE!
No hay comentarios:
Publicar un comentario